Gouda – Ik kijk uit het vaccinatiehokje de zaal rond en zie tot mijn verbazing nog één echtpaar staan voor de medische balie. Persoonlijk begeleid als een belangrijke afgezant zet onze host ze af bij ons hokje. Goed ter been en zeker 80 lentes jong stappen ze binnen. Terwijl ik de legitimatie en gezondheidsverklaring aanneem blijft de man even voor me staan; we zijn te laat, zegt hij met zichtbare opwinding, want de garagedeur ging niet open. Vijftien jaar woont het echtpaar nu in het appartementencomplex en nooit was er een probleem, maar precies nu deze afspraak riep haperde de deur. Zo mevrouw in de stoel zit en de prikker zich klaar maakt om te spuiten beginnen ze het verhaal opnieuw tegen de verpleegster. Het is een aandoenlijke afsluiting van de dag.
We bevinden ons aan het einde van de eerste week bij de vaccinatielocatie in Gouda. Een week waarin een vers, licht wisselend team aan de slag is gegaan in de goednieuwe sporthal bij het Groenhovenbad. Om mij heen zie ik veel studenten, die in het hosten en administreren een uitstekende bijbaan vinden, maar ook allerlei andere mensen. Zo zijn er afgestudeerden, die nog geen baan kunnen vinden en stewardessen, die nauwelijks nog werk hebben nu vrijwel alle vliegtuigen aan de grond staan. Opmerkelijk is ook de link met de beveiligers van het pand, die normaal gesproken veel werken op Schiphol. Ik verwonder me erover dat waar aan de ene kant banen verdwijnen, er aan de andere kant banen bij komen.
De eerste week was een week vol verhalen, met dingen die goed gingen en dingen die minder goed gingen. Maar waarin voor mij toch vooral de inzet zichtbaar werd van alle betrokkenen, die lustig meedachten over kleine flaws die nog beter kunnen. Zelf, ik behoor ook tot de hosts en admin’s, help ik mee om mensen een gastvrije ontvangst te geven. Vaak is het voor deze oudere doelgroep best spannend om gevaccineerd te worden. Een vriendelijke ontvangst is dan al de helft. We zorgen dat de client goed wordt geregistreerd en dat bij medische indicaties wordt meegekeken door een arts aan de medische balie. Cliënten gaan zorgvuldig, stap voor stap door de vaccinatiestraat. Van de ontvangst bij de zijdeur van het pand; hebt u verkoudheidsklachten en hebt u de gezondheidsverklaring ingevuld? Naar de intakebalie, waar de gezondheidspapieren, afspraak en identiteit worden gecheckt. Een deel van de cliënten zal zich nog even moeten melden bij de aanwezige arts(en). De oudere doelgroep is namelijk niet onbekend met het fenomeen bloedverdunners, waardoor soms omzichtigheid nodig is met prikken. Ook kunnen mensen bijvoorbeeld eerder allergische reacties hebben gehad, of operaties die ertoe doen. Dan zijn de cliënten klaar voor het prikken. Ze worden door een host naar het rustigste prikhokje begeleid. En de prik zelf? Die is in een vloek en een zucht gedaan. De naalden zijn anno 2021 zo dun dat mensen soms niet eens geloven dat het al is gedaan. Dan blijven mensen geduldig met de mouw omhoog zitten wachten op het prikje, terwijl de spuit al onderweg is naar de prullenbak.
Even wennen is dat hier de wachtruimte niet voor het doel is, maar erna. Na het prikken moeten de cliënten namelijk nog een kwartiertje (en soms een half uurtje) wachten. Eventuele bijwerkingen vinden vaak in die termijn plaats. De sfeer in de wachtruimte is uitstekend. Alle spanning van de afspraak is van de schouders gevallen en waar drink je deze dagen sowieso nog koffie buiten de deur, op je 85ste? Vaak is zoon, dochter of zelfs kleinzoon/dochter mee, wat het bij nader inzien haast tot een uitje maakt. Het feit dat de ouderen vervolgens achter de deur weer uitgaan betekent voor veel aanwezigen niet alleen tevredenheid na een succesvolle behandeling. Het is ook weer een stapje dichterbij een open samenleving, waarin de baankansen groter zijn. Want wat willen de werknemers nu liever dan deze operatie inruilen; voor die baan die nu niet meer bestaat.
Door: Peter Riphagen
